Φιλία

Φιλία: μια λέξη τόσο διαφορετική από τις άλλες, ξεχωριστή και μοναδική. Μοναδική γιατί καμιά άλλη λέξη δεν μπορεί να αποδώσει το νόημά της. Δεν έχει συνώνυμες αλλά ούτε και αντώνυμες αφού η σημασία της δεν περιορίζεται σε ένα μόνο συγκεκριμένο θέμα αλλά σε ένα σύνολο πραγμάτων, ενεργειών, συναισθημάτων. Το να αναλύσει κανείς τη σημασία της θα λέγαμε πως είναι άσκοπο, αφού για τον καθένα η φιλία είναι κάτι διαφορετικό. Η ανάγκη όμως για φιλία είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους. 

 

Η ιδέα ώστε η πρώτη ανάρτηση στο ιστολόγιο μου να έχει θέμα τη φιλία ήρθε όταν λίγες εβδομάδες πριν μάλωσα με μία φίλη μου. Μία κοπέλα με την οποία είχαμε δεθεί πάρα πολύ τα τελευταία έξι χρόνια. Αποφάσισε να χαράξει το δρόμο της χώρια από εμένα ξεκαθαρίζοντας μου ότι δεν με θέλει άλλο για φίλη της, λέγοντας μου πως πλέον βλέπει αλλιώς τα πράγματα και πως καταλαβαίνει ότι με άλλα άτομα ταιριάζει περισσότερο απ'ότι μαζί μου. Η απόφασή της έγινε σαφώς δεκτή. Καθώς όμως κυλούσαν οι μέρες και έπαιρνα απόσταση από το συμβάν σκέφτηκα με περισσότερη ηρεμία και ψυχραιμία πως δεν είναι δυνατόν να είναι τρελή και μια μέρα να ξύπνησε και να σκέφτηκε πως δεν θέλει να είμαστε άλλο φίλες. Μήπως λοιπόν έφταιξα και εγώ κάπου; Έτσι δεν γίνεται πάντα; Όταν χαλούν οι σχέσεις των ανθρώπων την ευθύνη δεν την έχει ποτέ ένας, αλλά και οι δύο. Απλά η ευθύνη μοιράζεται σε ποσοστά ανάλογα με τα σφάλματα των ανθρώπων. Στη δική μου περίπτωση δεν κατάφερα να καταλάβω ποια από τις δυο μας έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Εγώ που έκανα ένα λάθος ή αυτή που με την πρώτη στραβή τα παράτησε όλα;;; Από τη μία θα σκεφτεί κανείς ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει λάθη, που οφείλει να τα διορθώνει μόλις τα καταλαβαίνει, και θα μου δώσει εμένα δίκαιο. Από την άλλη θα έλεγε κάποιος ότι οι άνθρωποι που είναι κοντά μας δεν είναι αναγκασμένοι να δέχονται την κάθε μας ανοησία να την "καταπίνουν" και να μας συγχωρούν. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποιος κανόνας, κάποιος μπούσουλας που να ακολουθείται στη σχέση μεταξύ δύο φίλων. Όλα ελέγχονται από το ένστικτο του κάθε ανθρώπου. Ίσως η απόφαση της φίλης μου να απομακρυνθεί να είναι και αυτό ένα λάθος που όταν το καταλάβει να ζητήσει συγγνώμη ή μπορεί ποτέ της να μην με χώνεψε και να έψαχνε αφορμή ώστε να σταματήσουμε να έχουμε σχέσεις. Ποιος ξέρει; Κανείς. Ο χρόνος θα δείξει. 

Αυτή η ιστορία όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αρχικά είχα στο μυαλό μου να αναλύσω. Αλλά με την αφήγηση ξέχασα τι ήταν αυτό που ήθελα να γράψω για τη φιλία. Το μόνο σίγουρο είναι πως φιλία δεν είναι η έξοδος για έναν καφέ με κάποιον. Όλα αυτά είναι εφήμερα και γεννιούνται  με σκοπό να ξεχαστούμε από τη βαρετή καθημερινότητα. Φίλος είναι το άτομο με το οποίο μας δένει κάτι διαφορετικό. Μια αόρατη ίσως δύναμη που μας κρατά ενωμένους ακόμη κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Νοιάζεται για εμάς και μας προσέχει με τον ίδιο τρόπο που προσέχει τον εαυτό του. Με τον πραγματικό μας φίλο δεν υπάρχει η έννοια "δικό μου" και "δικό του" αλλά υπερισχύει πάντα το "μας". Το τηλέφωνο του, η πόρτα του ή καλύτερα η αγκαλιά του είναι πάντα ανοιχτή να μας δεχτεί και να μας ακούσει, χωρίς να υπάρχουν ακατάλληλες ώρες. Η ανάγκη μας άλλωστε να μιλήσουμε στον καλύτερο μας φίλο θα είναι πάντοτε για αυτόν σημαντικότερη απ'οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει. Και όλα αυτά με την προϋπόθεση να είναι πάντοτε ειλικρινής απέναντί μας λέγοντας την άποψη του, τονίζοντας τα λάθη μας αλλά και συγχαίροντας τις επιτυχίες μας. Τελευταίο και πολύ σπουδαίο είναι ότι ο αληθινός φίλος σε αποδέχεται όπως ακριβώς είσαι. Με τα ελαττώματά σου, με τις ιδιοτροπίες σου και όλα αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που σε κάνουν μοναδικό. Δεν σε πιέζει να ακολουθήσεις τις συμβουλές του αλλά σε αφήνει ελεύθερο να αποφασίσεις μόνος σου. Αυτός είναι απλά δίπλα σου να σου πει τη γνώμη του.

Θα έλεγα πως είναι σίγουρο ότι για όλους μας υπάρχει ένας τέτοιος φίλος. Όλοι αξίζουν να πάρουν και να δώσουν την πραγματική φιλία. Καλή τύχη λοιπόν σε όσους βρίσκονται στην αναζήτηση ενός αληθινού φίλου και καλή συνέχεια σε όσους τον έχουν ήδη κοντά τους!